Άσπρο τριαντάφυλλο κρατώ
Μωρ' Γιαννιωτοπούλα μου
Βουλιέμαι να το βάψω
Λουλουδάκι μου γαλάζιο

Λουλουδάκι μου γαλάζιο
Σε φιλώ κι αναστενάζω

Κι αν το πετύχω στη βαφή
Μωρ' Γιαννιωτοπούλα μου
Πολλές καρδιές θα κάψω
Λουλουδάκι μου γαλάζιο

Λουλουδάκι μου γαλάζιο
Σε φιλώ κι αναστενάζω

Θα κάψω νιες θα κάψω νιους
Μωρ Γιαννιωτοπούλα μου
Θα κάψω παλικάρια
Λουλουδάκι μου γαλάζιο

Λουλουδάκι μου γαλάζιο
Σε φιλώ κι αναστενάζω

Άντε ο Κωνσταντής, Κώστα μ΄ κι ο Κωνσταντάς
Α κι ο μικρό-Κωνσταντίνος, Κωνσταντάκη μου
Α κι ο μικρό-Κωνσταντίνος, λεβεντάκη μου

Άντε τρεις χρόνους, Κώστα μ΄ επερπάταγε
Να βρει καλή γυναίκα, Κωνσταντάκη μου
Να βρει καλή γυναίκα, λεβεντάκη μου.

Να βρει ψηλή, Κώστα μ΄ να βρει λιγνή
Να βρει καγκελοφρύδα, Κωνσταντάκη μου
Να βρει καγκελοφρύδα, λεβεντάκη μου

Άντε βρήκε ψηλή, Κώστα μ΄ βρήκε λιγνή
Βρήκε της αρεσκιάς του, Κωνσταντάκη μου.
Βρήκε της αρεσκιάς του, λεβεντάκη μου.

Τρεις χρόνους γράφουν τα προικιά
και τρεις τα πανωπροίκια, Κωνσταντάκη μου
και τρεις τα πανωπροίκια, λεβεντάκη μου

Εδώ ΄χουν το μικρό το γιο τον μοσχοκανακάρη
Τον έλουζαν, τον χτένιζαν και στο σχολειό τον πάνε.
Κι ο δάσκαλος τον έδερνε, με τη χρυσή τη βέργα.
Γιε μ΄ που ναι τα γράμματα που ναι τα πινακίδια
Τα γράμματ΄ είναι στο χαρτί κι ο νους μου πέρα – πέρα
Κι εκεί πέρα, που πέρασα, πέρα στις μαυρομάτες,
Που ΄χουν το μάτι σαν ελιά, το φρύδι σα γαϊτάνι,
Το πάνω ματοτσίνορο, σαν τούρκικο δοξάρι.

Εδώ ΄χουν κόρη ν΄ όμορφη, θέλουν να την παντρέψουν
Της δίνουν γιο του βασιλιά, της δίνουν γιο του ρήγα.
Δε θέλει γιο του βασιλιά, δε θέλει γιο του ρήγα.
Μον΄ θέλει τ΄ αρχοντόπουλο με τις πολλές παράδες
Που κοσκινίζει το φλουρί και πέφτει το λαγάρι
Και τ΄ αποκοσκινίσματα τα δένει στο μαντήλι
Διψούν οι κάμποι για νερό, και τα βουνά για χιόνια.
Διψάει και τ΄ αγριομέλισσο για ήμερο λουλούδι

Δόντια πυκνά και μαργαριταρένια (δις)
Φωνή σαν τ’ αηδονιού
Στόμα χελιδονιού
Όταν αρχίζ’ και κλαίει
Όλον τον Μάη λαλεί
Κι όλη την άνοιξη

Τι λες αυτού μωρέ ζαλιάρικο (δις)
Τι βάζεις με τον νου σου
Κρυφά απ’ τους δικούς σου
Μαλαματένια πόρτα
Μ’ ασημοχέρωμα
Κι η σκύλα η πεθερά σου
Θέλει μαχαίρωμα
Ως το ξημέρωμα

Μια Κυριακή και μια καλήν ημέρα (δις)
Ήρθε μια περιστέρα
Μια γαϊτανοφρυδάτη
Να μην την είχα δει
Δεν θα ‘ χα ζουρλαθεί
Στη μαύρη γης να μπει

Ξύπνα περδικομάτα μου
Κι ήρθα στο μαχαλά σου
Ξύπνα περδικομάτα μου
Κι ήρθα στο μαχαλά σου

Χρυσά στολίδια σου ΄φερα,
Να πλέξεις τα μαλλιά σου.

Κι αν ήρθες, καλώς όρισες
Κι ας έκανες τον κόπο,
Δεν το΄ ξερα λεβέντη μου
Πως είν΄ η αφεντιά σου,

Να πεταχτώ σαν πέρδικα
Να΄ ρθω στην αγκαλιά σου

Να γίνω γη να με πατάς,
Γιοφύρι να περάσεις
Να γίνω κι ασημόκουπα,
Να σε κερνώ να πίνεις.

Εσύ να πίνεις το κρασί
Κι εγώ να λάμπω μέσα

Δεν στο ΄πα Χαλασιά μου στο μύλο να μην πας
να μην σε πάρει η ρόδα και γίνω εγώ φονιάς
Χαλασιά μου και γίνω εγώ φονιάς

Χαλασιά μου Χαλασιά μου ζωντανή ξεχωρισιά μου
Χαλασιά κι αλί από μένα που 'βαλα σεβντά για σένα

Δεν σ' έχω να δουλεύεις να βασανίζεσαι
σ΄ έχω να τρως να πίνεις και να στολίζεσαι
Χαλασιά μου και να στολίζεσαι

Διαμάντι δακτυλίδι φοράς στο χέρι σου
κι απάνω γράφει η πέτρα να γίνω ταίρι σου
Χαλασιά μου να γίνω ταίρι σου

Χαλασιά μου Χαλασιά μου ζωντανή ξεχωρισιά μου
Χαλασιά κι αλιάπο μένα που 'βαλα σεβντά για σένα