Εδώ ΄χουν το μικρό το γιο τον μοσχοκανακάρη
Τον έλουζαν, τον χτένιζαν και στο σχολειό τον πάνε.
Κι ο δάσκαλος τον έδερνε, με τη χρυσή τη βέργα.
Γιε μ΄ που ναι τα γράμματα που ναι τα πινακίδια
Τα γράμματ΄ είναι στο χαρτί κι ο νους μου πέρα – πέρα
Κι εκεί πέρα, που πέρασα, πέρα στις μαυρομάτες,
Που ΄χουν το μάτι σαν ελιά, το φρύδι σα γαϊτάνι,
Το πάνω ματοτσίνορο, σαν τούρκικο δοξάρι.

Εδώ ΄χουν κόρη ν΄ όμορφη, θέλουν να την παντρέψουν
Της δίνουν γιο του βασιλιά, της δίνουν γιο του ρήγα.
Δε θέλει γιο του βασιλιά, δε θέλει γιο του ρήγα.
Μον΄ θέλει τ΄ αρχοντόπουλο με τις πολλές παράδες
Που κοσκινίζει το φλουρί και πέφτει το λαγάρι
Και τ΄ αποκοσκινίσματα τα δένει στο μαντήλι
Διψούν οι κάμποι για νερό, και τα βουνά για χιόνια.
Διψάει και τ΄ αγριομέλισσο για ήμερο λουλούδι